پیام و یا SMS دادن شکلی سریع از برقراری ارتباط است که با توجه به مدل گوشی کاربر تا 160 حرف را می‌‌توان ارسال کرد. در مطالعه‌ای که به توسط گروه تحقیقات پیو (Pew) در سال های 2009 و 2010 صورت پذیرفته نشان می‌دهد که از تعداد کل افرادی که در کشور آمریکا دارای تلفن همراه هستند 58% بزرگسالان و 66% نوجوانان برای برقراری ارتباط از سیستم پیامک استفاده می‌کنند. با وجود درصد بالای کاربران، این عادت به داخل خودرو هم کشیده می‌شود. مطالعات مشابه ای نشان می‌دهد که 34% نوجوانان و 47% بزرگسالان در هنگام رانندگی نیز پیامک ارسال می‌کنند. در سال 2008 سازمان ایمنی ترافیک بزرگراه (NHTSA) گزارش می‌دهد که بیش از 6000 مرگ و میر و نیم میلیون جراحات جسمی در تصادفات به دلیل عدم توجه راننده بوده است.
. این گزارش تنها در ارتباط با پیام دادن نیست اما اهمیت عدم توجه راننده در هنگام رانندگی را نشان می‌دهد. همانند دیگر عوامل عدم توجه، ارسال پیام نیز به همان میزان درگیری فیزیکی به توجه ذهنی نیاز دارد، به همین دلیل در بیش از 28 ایالت در کشور امریکا ارسال پیام در هنگام رانندگی را ممنوع می‌باشد. اما آیا دلیلی وجود دارد که ارسال پیام در هنگام رانندگی خطرناک تر از رانندگی در حالت مستی است؟ حتی با وجود اینکه تحقیقاتی در خصوص میزان تاثیر ارسال پیام در هنگام رانندگی صورت پذیرفته، برخی افراد در صنعت خودروسازی و تحقیقات اذعان دارند که ارسال پیام بسیار خطرناک تر از رانندگی در حالت مستی است و دلیل اصلی آن چشم برداشتن راننده از جاده می‌باشد که باعث کاهشی فاحش در قدرت عکس العمل می‌باشد. حال به دو مثالی میپردازیم که چگونگی تاثیر بیشتر ارسال پیام در هنگام رانندگی بر روی توانایی راننده نسبت به رانندگی در حال مستی را نشان می‌دهند. در سال 2009 مجله Car and Driver تست رانندگی را به وسیله رئیس بخش ادیت و کاراموز خود انجام دادند تا موضوع "رانندگی در هنگام پیام دادن خطرناک تر از رانندگی در هنگام مستی" را رد و یا اثبات کنند. اولین گام ، تست سطح هوشیاری هر دو راننده در هنگام هوشیاری کامل بود و سپس همین آزمایش در شرایط ارسال پیام در هنگام رانندگی دوباره صورت پذیرفت. نوری بر روی شیشه جلویی خودرو قرار داشت که شبیه ساز چراغ ترمز خودروی جلویی بود. در حالی که رانندگان به ارسال پیام مبادرت میورزیدند زمان عکس العمل آن ها بر اساس زمان صرف شده از زمانی که چراغ ترمز روشن شد تا زمانی که رانندگان پا را روی پدال ترمز قرار دادند، محاسبه شد.
این آزمایش با سرعت هایی معادل 56 و 113 کیلومتر بر ساعت انجام شد. هر دو راننده ای که درحال ارسال پیام بودند در مقایسه با راننده ای که کاملا هوشیار بود، عکس العمل کند تری داشتند. پس از آزمایش اولیه، هر دو راننده پس از نوشیدن مشروبات الکلی، به سطح غیر مجاز میزان الکل در خون در هنگام رانندگی رسیدند. پس از تکرار آزمایش قبلی، این بار نتیجه نسبت به زمانی که رانندگان در حال ارسال پیام بودند بهتر بود. نویسندگان این مجله اذعان داشتند که این آزمایش در باند فرودی بسته صورت پذیرفته که دارای هیچ تابلو و پیچی نبوده است. بنابراین با توجه افزایش زمان عکس العمل راننده در هنگام ارسال پیام، این مسئله می تواند در شرایط رانندگی واقعی عواقبی جدی داشته باشد. آزمایشی دیگر به وسیله لابراتوار تحقیقاتی حمل و نقل لندن صورت پذیرفته که یک گام جلوتر است. آنها دریافتند که ارسال پیام در هنگام رانندگی جدای افزایش زمان عکس العمل راننده، باعث تعویض ناگهانی خطوط در جاده میشوند، به طوری که حتی از آن دسته افرادی که در هنگام رانندگی ماریجوانا استعمال می‌کنند بدتر می‌باشد. بر اساس یافته ها، زمان عکس العمل نسبت به راننده کاملا هوشیار در افرادی که در هنگام رانندگی پیام ارسال می‌کنند تا 35% و در رانندگان مست تنها 12% کاهش مییابد.
همچنین در مقایسه رانندگان در حال ارسال پیام در هنگام رانندگی و رانندگان کاملا هوشیار، حفظ و رعایت فاصله طولی از خودروی جلویی تا میزان قابل توجهی، 91% کاهش می یابد. یکی از ماموران عالی رتبه در این تحقیقات در نهایت به این نتیجه رسید که در هنگام رانندگی، یکی از مخاطره آمیزترین کارها ارسال پیام در پشت فرمان می‌باشد.