مقالات خودرو : اتومبیلرانی : عوامل تغییر شکل فیزیکی پیست های اتومبیلرانی

عوامل تغییر شکل فیزیکی پیست های اتومبیلرانی

سرپرستی تیم های حاضر در مسابقات مختلف اتومبیلرانی مسئولیتی سخت و دشوار است؛ چرا که در قرن 21، این مسابقات به همان اندازه که جنبه ورزشی دارند، از جنبه علمی نیز برخوردارند و مجریان و شرکت کنندگان باید از آگاهی کافی در خصوص مسائل مختلفی که ممکن است در جریان مسابقه پیش بیاید، برخوردار باشند. در مسابقات اتومبیلرانی نیز، همانند دیگر مسابقات و رشته های ورزشی، تکنولوژی حرف اول را می‌زند، از ساخت پیست های 100,000 نفره گرفته تا سیستم های ارتباط بی‌سیم بین راننده و دیگر اعضای تیم. جالب است بدانید که در این مسابقات، برخی مواد مورد استفاده جهت عایق حرارتی کابین خودرو، در اصل برای ناسا طراحی شده است. تغییرات و اصلاحاتی که طی سال ها در خودروهای مسابقه ای رخ داده است، سبب برتری موقت رانندگان نسبت به یکدیگر و کنترل بهتر خودرو در سرعت های بالا شده است؛ از جمله این تغییرات می‌توان به عایق های گرما، بهبود سیستم تعلیق، کاهش وزن خودرو، و طراحی جدید سپرهای جلو اشاره کرد. همان طور که می‌دانید، هر مسیر و هر پیست ویژگی های منحصر به فرد خودش را دارد؛ برای مثال، پیست Indianapolis Motor Speedway، تایرها را می‌جود، یا پیست Atlanta Motor Speedway سریع ترین پیست دنیا است و به همین دلیل، رانندگان باید به منظور کسب نتیجه بهتر، عنان خودروی خود را در دست بگیرند و قدرت آن را کنترل کنند. سرپرست تیم باید از چنین مواردی آگاه باشد تا بتواند اطلاعات لازم را پیش از هر مسابقه در اختیار رانندگان قرار دهد. حال اگر می‌خواهید اطلاعات بیشتری در خصوص تغییر شکل مسیر مسابقه و علل آن بدست آورید، ادامه مطلب را بخوانید.

تغییر شکل مسیرهای مسابقات نسکار طی برگزاری مسابقه

قرار گرفتن 43 دستگاه خودرو با قدرت حداقل 750 اسب بخار برای هر یک از آنها بر روی پیست و حرکت با سرعتی در حدود 240 کیلومتر بر ساعت در یک مسیر 807 کیلومتری، فشار زیادی بر پیست وارد می‌کند؛ در نتیجه این فشار، پیست مسابقه دچار تغییر شکل اندکی می‌شود؛ شایان ذکر است، این تغییرات بیشتر بر روی آسفالت پیست اتفاق می‌افتند، و با در نظر گرفتن این موضوع که 28 پیست از 31 پیست رسمی مسابقات نسکار با آسفالت پوشیده شده‌اند و تنها 3 پیست از بتون ساخته شده‌اند، این موضوع از اهمیت بسیاری برخوردار است. البته توجه داشته باشید که در زیرساخت پیست های آسفالت نیز، از بتون استفاده می‌شود.

همان طور که می‌دانید، قیر از باقی مانده مواد نفتی حاصل از تبخیر نفت خام به دست می‌آید که در دمای اتاق حالت جامد و با کمی گرم شدن، حالت مایع پیدا می‌کند. اگرچه قیر نقطه ذوب ندارد، اما در دمای بیش از 100 درجه فارنهایت (حدود 38 درجه سانتی‌گراد)، نرم می‌شود و به دلیل خاصیت ویسکوالاستیکی خود، به راحتی تغییر شکل می‌دهد؛ اما سیمان مورد استفاده در ساخت بتون، چنین خاصیتی ندارد و به همین دلیل، تغییر شکل پیدا نمی‌کند. در جریان مسابقه، در نتیجه اصطکاک پیش آمده بین تایر و سطح پیست، دما افزایش و ویسکوزیته (گران روی) قیر کاهش پیدا می‌کند، قیر شل و نرم شده و سطح پیست، حالت چرب و لغزنده پیدا می‌کند. به همین دلیل، هندلینگ و کنترل خودرو به ویژه در پیج ها، سخت می‌شود (یکی از دلایل استفاده از بتون در پیچ های پیست Martinsville Speedway همین امر می‌باشد).

لغزندگی ناشی از اصطکاک در مسیرهایی که به تازگی آسفالت شده‌اند، بیشتر دیده می‌شود؛ اما به مرور زمان و با از بین رفتن ذرات هیدروکربن، لغزندگی آسفالت کاهش می‌یابد. با از بین رفتن ماده چسبناک آسفالت، شن و ماسه نرم باقی مانده، مسیر مسابقه را در معرض تغییر دیگری قرار می‌دهند. گرمای حاصل از اصطکاک بین تایر و سطح پیست، تایر را نرم و انعطاف پذیر می‌کند. در این حالت، شن و ماسه نرم سبب فرسایش تایر و پاره شدن بخش های کوچکی از آن می‌شود. نوع و جنس شن و ماسه مورد استفاده تاثیر مستقیمی بر میزان خوردگی لاستیک دارد؛ برای مثال، پیست Darlington Raceway در کارولینای جنوبی به دلیل استفاده از شن و ماسه ساحل، به جوندگی تایرها شهرت دارد.

فرسایش تایرها از دو جهت حائز اهمیت است: 1. خوردگی لاستیک، میزان مصرف تایر را افزایش می‌دهد (جنبه منفی)؛ 2. چسبیدن لاستیک های خورده شده به سطح جاده، سبب افزایش چسبندگی پیست و در نتیجه کنترل بهتر خودرو می‌شود (جنبه مثبت). البته باید توجه داشته باشید که این چسبندگی، همیشگی نیست و با یک باران شدید، لاستیک های چسبیده به سطح جاده، شسته می‌شوند. اما نگران نباشید؛ چرا که پس از یک مسابقه، سطح پیست دوباره چسبندگی لازم را به دست می‌آورد و شما می‌توانید به راحتی به مسابقه خود ادامه دهید.