این روزها خودروها در انتهای خط تولید با با یک لایه رنگ آستری، یک لایه رنگ پایه حاوی رنگدانه‌ها و یک لایه رنگ نهایی فاقد رنگدانه با نام رنگ کلیر پوشانده می‌شوند؛ البته در 95 درصد خودروهای مدرن از رنگ کلیر استفاده می‌شود. اگرچه پیشینه برخی خودروسازان در استفاده از برخی رنگ‌های کلیر به چندین دهه پیش بازمی‌گردد، اما استفاده از این رنگ از اوایل دهه 1990 میلادی به عنوان یک استاندارد درآمده است.
برای آنکه بفمید در خودروی شما هم از رنگ کلیر استفاده شده است یا نه، کافی است با استفاده از یک تکه پارچه کتان سفید کمی واکس روی بدنه خودرو بکشید؛ مالیده شدن رنگ روی پارچه به معنای عدم وجود لایه کلیر می‌باشد. این رنگ که در حقیقت برای محافظت از رنگ اصلی خودرو در برابر فضولات اسیدی پرندگان، شیره درختان، اشعه فرابنفش، اکسایش (زنگ زدگی)، باران، باد و تگرگ طراحی شده است، برخلاف تصور عموم به مراقبت و نگهداری نیاز دارد. اگر می‌خواهید خودروی شما همچون نگینی بدرخشد، بهتر است ماهی یک بار یک لایه نازک واکس روی بدنه آن بمالید.
اگرچه رنگ کلیر محافظ بسیار خوبی در برابر تابش نور خورشید و اکسایش به شمار می‌رود، اما در برابر خط و خراش بسیار حساس است. کمپانی‌های خودروسازی به منظور افزایش مقاومت این رنگ در برابر آسیب‌های سطحی، تلاش‌های گسترده‌ای انجام می‌دهند؛ برای مثال، کمپانی مرسدس بنز در سال 2003 از اختراع رنگ کلیر نانو خبر داد؛ گفتنی است، در این رنگ از ذرات سرامیک بسیار ریز که در کوره رنگ‌پزی مقاوم شده بودند، استفاده شده بود. آزمایش‌های صورت گرفته حاکی از بهبود 40 درصدی شفافیت و براقی رنگ در مقایسه با رنگ کلیر معمولی بودند.
در سال 2009 کمپانی تویوتا از تولید رنگی خبر داد که می‌توانست خود را ترمیم کند و قرار بود در مدل‌های جدید لکسوس مورد استفاده قرار بگیرد. اگرچه خودروساز ژاپنی فرمول رنگ جادویی خود را فاش نکرد، اما اعلام کرد که در این رنگ خاص پیوند مولکولی محکم‌تری برقرار است و همین امر با افزایش انعطاف‌پذیری و کشسانی رنگ، مقاومت آن را در برابر اشعه UV و عوامل اسیدی همچون باران و فضولات پرندگان بیشتر میکند و سبب می‌شود آسیب‌های جزئی همچون خط و خش ترمیم شوند. شایان ذکر است، این رنگ جدید به مراقبت و نگهداری نیاز ندارد و همواره براق و درخشان خواهد ماند.