مقالات خودرو : عمومی : منحصر به فردترین خودروهای بریتانیایی تولید نشده!!!

منحصر به فردترین خودروهای بریتانیایی تولید نشده!!!

صنعت خودرسازی بریتانیا هیچ وقت در ابداع و نوآوری ضعف نداشته است. فضای بسیار کاربردی خودرو مینی، فرزی و چالاکی جگوار E-Type، ثبات مثال‌زدنی مک لارن F1 در سرعت های بالا ... خلاصه این که فهرست این نوآوری ها بلند بالاست. ولی برترین خودروهای بریتانیایی آن هایی هستند که هرگز رنگ خط تولید را ندیده‌اند. در ادامه مطلب نگاهی به شش کانسپ به یاد ماندنی خواهیم انداخت.

جگوار C-X75 - سال 2010

در سال 2010 کمپانی جگوار در نمایشگاه خودروی پاریس از خودروی C-X75 رونمایی کرد تا همگان بدانند به مناسبت هفتاد و پنجمین سالگرد تأسیس، به خودش هدیه‌ای ارزشمند داده است. خودرویی که به نمایش گذاشته شد، دارای یک پیشرانه هیبریدی-الکتریکی متشکل از چهار موتور الکتریکی بود که هر کدام به یک چرخ متصل بودند. این موتورها توسط دو موتور دیزلی و میکروتوربینی تغذیه می‌شدند. یک سال بعد، کمپانی جگوار اعلام کرد تصمیم دارد 200 دستگاه C-X75 برای نمونه تولید کند و قیمت آن هم بین 700000 تا 900000 پوند است. این نسخه از خودرو هنوز هم یک خودرو هیبریدی بود که به جای میکروتوربین ها از یک موتور چهار سیلندر 1.6 لیتری مجهز به توربوشارژر و سوپرشارژر بهره می‌برد. به جای چهار موتور الکتریکی که در مدل کانسپت ارائه شده بود هم، دو موتور الکتریکی نصب شده بود. این نسخه بازنگری شده 900 اسب‌بخار قدرت داشت و طبق اظهارات کمپانی سازنده، ظرف 3 ثانیه به سرعت 352 کیلومتر بر ساعت دست پیدا می‌کرد. اما افسوس که این وعده های شیرین عمر کوتاهی داشتند و در دسامبر 2012، کمپانی جگوار با توجه به رکود اقتصادی حاکم بر بازار، پروژه را خواباند.

استون مارتین Bulldog - سال 1979

خودرو Bulldog با آن شکل و قیافه‌ای که بیشتر شبیه یک خودرو تا شده کاغذی است، توسط ویلیام تونز طراحی شده است (کسی که قبلاً سدان افراطی استون مارتین Lagonda را طراحی کرده بود). این خودرو (که پرسنل شرکت اسم سگ روباتیک سریال دکتر هو یعنی "K-9" را روی آن گذاشته بودند) مجهز به ابزارآلات کاملاً دیجیتال، دوربین مدار بسته به همراه نمایشگر روی داشبورد و پنج چراغ جلوی مخفی بود. یک موتور هشت سیلندر 5.3 لیتری مجهز به توربوشارژر دوگانه، چیزی حدود 700 اسب‌بخار نیرو تولید می‌کرد، که به لحاظ تئوری می‌توانست سرعت خودرو را به 379 کیلومتر بر ساعت برساند (هر چند بالاترین سرعت تأیید شده 306 کیلومتر بر ساعت است). با این که کمپانی استون مارتین در ابتدا تصمیم گرفته بود 25 نمونه از این خودرو پیشتاز را تولید کند، ولی پیش از خواباندن پروژه فقط یک دستگاه از آن به مرحله تولید رسید که آن هم به قیمت 130000 پوند فروخته شد.

Vauxhall SRV - سال 1970

این خودرو چیزی بالاتر از یک تمرین نقاشی است و از خودروهای مسابقه‌ای و دم دراز مسابقات لمان در اواخر دهه 60 میلادی الهام گرفته است. با این که در ابتدا تصمیم بر این بود که این خودرو دو نفره باشد، ولی طراحانش یعنی وین چری (Wayne Cherry) و کریس فیلد (Chris Field) برای رقابت با خودرو چهار نفره Espada از کمپانی لامبورگینی که در آن زمان تازه وارد بازار شده بود، تصمیم گرفتند طراحی آن را عوض کنند. ارتفاع این خودرو فقط 104 سانتیمتر است (15 سانتیمتر کمتر از خودرو  Espada) و در کمال شگفتی صندلی های جاداری برای چهار نفر بزرگسال دارد. تصمیم بر این بود که این خودرو مجهز به یک موتور چهار سیلندر 2.3 لیتری باشد، ولی به دلیل عدم وجود گیربکس مناسب، این خودرو هیچ وقت روی پای خودش نایستاد و راه نرفت.

روور JET1 - سال 1950

علاقه کمپانی روور به موتورهای توربینی و بنزینی به اولین روزهای جنگ جهانی دوم که نیروی هوایی سلطنتی سفارش ساخت یک موتور جت را به کمپانی داده بود، بازمی‌گردد. اواخر دهه 40 میلادی، کمپانی روور مهارتش در زمینه موتورهای توربینی را در اتومبیل ها به کار گرفت و در سال 1950، روور JET1 از راه رسید: اولین خودور مجهز به موتور توربینی در دنیا که دهها سال از موتور توربینی کرایسلر قدیمی‌تر است. موتور توربینی روور JET1، با 26000 دور بر دقیقه، 100 اسب‌بخار نیرو تولید می‌کرد و با دو سرنشین به حداکثر سرعت 144 کیلومتر بر ساعت دست می‌یافت. این موتور که خیلی نرم کار می‌کرد، می‌توانست سوخت های مختلفی بسوزاند؛ اما مصرف سوخت 46 لیتری آن واقعاً اسفناک بود. کمپانی روور با همکاری کمپانی British Racing Motors چندین خودرو با موتور توربینی ساخت، حتی روی خودروهای مسابقه‌ای لمان هم موتور توربینی گذاشت تا این که در سال 1965 پروژه را به طور کامل خواباند.

ام جی EX-E - سال 1985

کمپانی ام جی، سال 1985 در نمایشگاه اتومبیل فرانکفورت از خودرو EX-E به عنوان جواب دندان‌شکنی به فراری 308 پرده‌برداری کرد. این کوپه سبک و جمع و جور که صفحات کامپوزیتی بدنه آن روی یک شاسی آلومینیومی سوار شده‌اند، لاف این را می‌زد که ضریب کششی معادل 0.24 دارد. این خودرو از یک موتور شش سیلندر 3 لیتری بهره می‌برد که از ماشین رالی ام جی یعنی MG Metro 6R4 گرفته شده بود، ولی کمپانی سازنده قدرت آن را از 410 اسب‌بخار به 250 اسب‌بخار کاهش داده بود. این موتور با یک گیربکس پنج سرعته دستی و سیستم چهار چرخ محرک جفت و جور شده بود. کمپانی ام جی تخمین می‌زد سرعت این کوپه بتواند ظرف 5 ثانیه از صفر به صد برسد و به حداکثر سرعت 272 کیلوکتر بر ثانیه دست پیدا بکند. در بروشوری که برای این خودرو چاپ شده بود این جمله به چشم می‌خورد: "کانسپت راز نگه‌دار"؛ ولی در واقعیت چرخ‌های این ام جی فراری کش، هرگز نچرخید.

Whomobile دکتر هو - سال 1973

سومین بازیگری که نقش دکتر هو را در این مجموعه پرطرفدار بازی می‌کرد، جان پرتوی (Jon Pertwee) بود که تصمیم گرفت با هزینه شخصی خود و با همکاری کمپانی تیونینگ Peter Farries برای این مجموعه یک خودرو بسازد تا کار ماشین زمان را انجام بدهد. اگرچه دامن 20 سانتیمتری و لاستیکی‌اش باعث می‌شد بیشتر شبیه یک هاورکراف به نظر برسد، ولی در واقع این Whomobile یک سه چرخه بود که بیشتر به خودرو سه چرخه Bond 875  (مدل های 1965 تا  1970) شباهت داشت. این خودور با یک موتور بهینه‌سازی شده 875 سی سی از کمپانی Hillman Imp  به پیش می‌رفت (آن اگزوزهای جت هم فقط برای قشنگی بودند). جالب است بدانید که این خودور مجوز عبور و مرور در خیابان را داشت. البته در فصل دهم مجموعه تلویزیونی دکتر هو، یک شیشه سنتی‌تر، جایگزین سقف حبابی این خودرو شد که از یک قایق موتوری قرض گرفته شده بود. هدف این بود که این خودرو در معابر عمومی قابل راندن باشد. جان پرتوی مدعی بود که این خودرو را با سرعت 160 کیلومتر رانده است. این بازیگر در اکتبر سال 1973در یک نمایش تلویزیونی به نام  Blue Peter  با این خودرو ظاهر شد و مصاحبه‌ای به یاد ماندنی انجام داد. 

&nb