یک قرن پیش با اتصال اقیانوس آرام و اطلس به یکدیگر، زمانی که این آبراه باز شد، انقلابی در کشتیرانی جهانی رخ داد. اما با بزرگتر شدن کشتی هایی که از این گذرگاه عبور می کنند، ظرفیت این کانال به سرعت کوچک شد. برای تطبیق این کانال با کشتی های نسل جدید بسیار بزرگ، کانال پاناما بزرگترین تغییر در 93 سال گذشته را به خود می‌بیند و کانال سوم نیز به وسیله این دروازه های عظیم الجثه احاطه میشود. تمامی این 16 دروازه در کارگاه فولاد Cimolai در کشور ایتالیا ساخته شده که به صورت ایستاده به بلندی 10 طبقه و دارای وزنی معادل 3100 تن و قیمتی نزدیک به 34.2 میلیون دلار میباشند. هشت عدد از دروازه ها با مبلغی معادل 5.2 میلیون دلار بودجه و هشت سال کار کارگران ساخته شده است و در دو سوی کانال سوم قرار خواهد گرفت تا در سال 2015 ظرفیت این کانال به 2 برابر کنونی برسد.
پروژه گسترش کانال پاناما در سال 2006، برای اولین بار به درخواست رئیس جمهور وقت آقای مارتین توریجوی (Martin Torrijos) و به عنوان لایحه ای حیاتی برای شکوه آینده پاناما مطرح شد. در همان سال یک همه پرسی برگزار شد که 76.8 درصد مردم پاناما همراه با مجلس ملی به حمایت از این پروژه رای دادند. برنامه گسترش کانال سوم در سال 1939 توسط آمریکایی ها آغاز شد، اما در شروع جنگ جهانی دوم در سال 1942 این پروژه به همراه پروژه عمیق سازی و عریض تر کردن دو کانال موجود و رساندن سطح عملکرد دریاچه گاتون (Gatun) به حداکثر ظرفیت متوقف شد.
تنها کشتی های Panmax با ابعادی کمتر از 35 متر عرض و 320 متر طول و 12 متر عمق قادر به گذر از کانال های موجود هستند. در کانال جدید کشتی هایی با 427 متر طول، 55 متر عرض و 18 متر عمق قادر به عبور هستند که به مهندسان دریایی این اجازه را می دهد تا کشتی های New Panmax جدیدی را طراحی کنند.
18 عدد از حوضچه های ذخیره سازی آب، تنها با نیروی جاذبه این کانال ها را پر و خالی می‌کنند – همانطور که کانال های کنونی این کار را انجام می‌دهند- و کشتی ها از یکی به دیگری عبور می‌کنند. اگرچه کانال های جدید نیازی به لوکوموتیو ها برای قرار دادن کشتی ها به داخل کانال ندارند – دو کانال اصلی به این روش کار می‌کنند- در عوض به یدک کش های بسیار جدیدتر استناد می‌کنند.