به اواخر دهه 60 میلادی باز می گردیم، زمانی که تمامی خیابان‌های آمریکا مملو از خودروهای عضلانی پرقدرت شده است. خودروهایی که همگی زیر دماغه کشیده خود پیشرانه‌های حجیم 8 سیلندر دارند. پیشرانه هایی که حداقل 200 اسب بخار قدرت تولید می‌کنند.
در این دوران دیگر تماشای مسابقات نسکار شاید برای بسیاری تفاوت چندانی با مسابقات خیابانی نداشته باشد. با این حال در پایان دهه شصت میلادی خودروهایی در پیست بیضی شکل نسکار ظهور کردند که یک سر و گردن از هر ماسل کاری قلدرتر بودند.
در این شرایط برای تمام خودروسازان آمریکایی روشن شد که دیگر افزایش حجم و بالا بردن اعداد گشتاور و اسب بخار با هدف پیروزی در نسکار کافی نیست و برای رسیدن به موفقیت چیزی بیش از زور بازو لازم است و اندکی چاشنی علم و تکنولوژی می‌تواند عرصه را بر رقبا تنگ کند.
بنابراین فورد با الهام از موفقیت‌های نمونه کشیده فورد GT40 به سراغ تورینو رفت و با افزودن دماغه‌ای آیرودینامیک به آن و ایجاد تغییراتی در فرم سقف، سعی کرد تا فرم جعبه‌ای این خودرو را بهینه کند.
با این حال کرایسلر برای برتری بر فورد یک قدم جلوتر نهاد و با افزودن یک دماغه انقلابی، تغییر فرم شیشه عقب و افزودن باله‌ها دو نماینده اصلی خود در نسکار یعنی داج چارجر و پلیموث رودرانر را به دو اسلحه مخوف بدل کرد.
این دو که به سربازان بالدار معروف شدند توانستند در دو فصل 1969 و 1970 به راحتی پیروز میدان شوند و رانندگانی همچون ریچارد پتی را به شهرتی اسطوره‌ای برسانند.
چارجر دیتونا اما به دلایلی از برادر خود مشهورتر شد. اول از همه این که این خودرو اولین موجودی بود که در مسابقات نسکار توانست به سرعتی بیش از 200 مایل در ساعت برسد.
دوم این که تنها 503 دستگاه از آن برای عرضه به خیابان تولید شد، این در حالیست که در حدود 4 برابر این تعداد از پلیموث سوپربرد تا سال 1970 وارد خیابان شد. در نمونه‌های خیابانی اما دو پیشرانه 440 اینچ مکعبی مگنوم و 426 اینچ مکعبی HEMI قابل سفارش بودند که دومی با توجه به عرضه محدود بسیار خاص و ارزشمند است.
در پایان فصل 1970، پس از کش و قوس‌های فراوان، از حضور دیتونا و سوپربرد در مسابقات جلوگیری شد تا عرصه رقابت برای مبارزه سایرین باز سود.
بنابراین جذابیت در مسابقات نسکار نیز همانند سایر رشته ها قربانی درخشش اسطوره‌ها شد، خودروهایی که توانستند سکوها را یکی پس از دیگری از آن خود کنند.
با این وجود دیتونا در سال 2013 میلادی در قسمت ششم مجموعه فیلم های سریع و آتشین حضور یافت و دوباره خاطرات را زنده کرد.
در این فیلم یک داج چارجر با تغییراتی شبیه به یک دیتونای اصطلاحاً Restomod شده نقشی اساسی ایفا می کرد.
هرچند برای طرفدارات دو آتشه دیتونا، این خودرو شبیه سازی شده با ابعادی غیر دقیق، جذابیتی نداشت، اما مطرح شدن مجدد نام دیتونا باعث افزایش محبوبیت این خودرو نزد کلکسیونر ها شد.
حالا داج چارجر 1969، در کنار مدل های مسابقه ای دیتونا و سوپر برد، در زمره با ارزش ترین خودروهای کلاسیک و عضلانی آمریکا طبقه بندی می شود و با قیمت های میلیون دلاری دل عشاق دوآتشه دوران طلایی صنعت خودرو آمریکا را می رباید.