ایلان ماسک، موسس و مدیر عامل شرکت بورینگ که پروژه‌ی هایپرلوپ را آماده می‌کند؛ معتقد است که هزینه‌ی مسافران این وسیله‌ی حمل و نقل فوق سریع، یک دلار خواهد بود.
شاید تا سال‌ها قبل، صحبت‌های جنجالی ایلان ماسک، مورد تمسخر و تردید قرار می‌گرفت. عده‌ی زیادی تصور می‌کردند که اظهار نظرهای او، بر پایه‌ی جلب توجه و کسب سرمایه‌گذار است. امروز، وقتی به مطالب موجود در وبلاگ ماسک به تاریخ سال ۲۰۰۶ نگاه می‌کنیم، متوجه می‌شویم که بسیاری از پیش‌بینی‌ها و بلندپروازی‌های او به حقیقت پیوسته است.
چند روز قبل، به دلیل ترافیک سنگین شهر لس‌آنجلس؛ ایلان ماسک نتوانست در زمان مقرر به جلسه‌‌ی کاری خود برسد. او، ترافیک بزرگراه را به جهنم تمام عیار تشبیه کرد. ماسک معتقد است که راه‌هایی برای حل این معضل بغرنج وجود دارد و البته، نیازی به جاده‌های بیشتر نیست. پروژه‌های مدیرعامل خودروسازی تسلا، بنیاد فضایی اسپیس X و شرکت بورینگ، تفاوت‌های زیادی با دیگر کارآفرینان دنیا دارد. در بحث حمل و نقل عمومی، شرکت‌های بزرگی مثل اوبر و بوئینگ، تلاش میکنند تا پرواز روزانه در آسمان و تاکسی هوایی را گسترش دهند. هایپرلوپ شرکت ویرجین هم، قرار است بر سفرهای بین شهری با استفاده از تونل‌های روی سطح زمین، تمرکز داشته باشد. با این اوصاف، طرح شرکت بورینگ، تنها پروژه‌ی مرتبط با حمل و نقل زیرزمینی فوق سریع، در سطح جهانی محسوب شود که البته، حالت خودران و بی‌نیاز از راننده خواهد داشت.
متروی لس‌آنجلس، اولین نهادی است که با ایلان ماسک و شرکت بورینگ به توافق رسیده است تا میزبان اولین هایپرلوپ زیرزمینی دنیا باشد. فاز اول این پروژه، شامل مسیری آزمایشی به طول ۴.۳ کیلومتر خواهد بود، اما ایلان ماسک معتقد است که به زودی، سطح وسیعی از هایپرلوپ در سراسر لس‌انجلس کشیده خواهد شد. ایستگاه‌های کوچک مربوط به این پروژه، تقریبا به اندازه‌ی فضای پارک یک خودرو خواهند بود و به تعداد زیاد، در دسترس مردم قرار خواهد داشت.
ماسک معتقد است که در آینده‌ی نزدیک، مسیرهای طولانی و پرترافیک، مثل فاصله‌ی ۲۲ کیلومتری فرودگاه بین‌المللی لس‌آنجلس تا استادیوم بیسبال دادجر (DodgerStadium)؛ در زمانی حدود ۸ دقیقه و با هزینه‌ی یک دلار برای مسافر، ممکن شود. مسافت ذکر شده، با خودروی شخصی در ترافیک معمول، ۴۵ دقیقه و در صورت استفاده از مترو، بیش از یک ساعت، طول می‌کشد.
ایلان ماسک، از شبکه‌ی گسترده‌ی ایستگاه‌های هیپرلوپ نیز، اطلاع داده است که هرکدام حدود ۱۶ نفر، ظرفیت خواهد داشت. این بخش، کاملا ضد آب و قابل استفاده در شرایط آب و هوایی مختلف خواهد بود، ضمن اینکه با کمترین مزاحمت برای همسایگان، عمل خواهد کرد. ایستگاه‌های هایپرلوپ، ظاهری کاملا سازگار با محیط خواهند داشت و نیازمند فضای زیاد، نیستند. ماسک معتقد است که محدودیتی برای تعداد یا عمق تونل‌ها وجود ندارد. می‌توان بر حسب نیاز، آن‌ها را افزایش داد و صدها تونل داشت.
صحبت‌های ماسک به شکلی غیر مستقیم، مشکلات مربوط به پروژه‌ی تاکسی هوایی اوبر (UberAir) را زیر سوال می‌برد، چراکه نیازمند برج‌های بزرگ و مرتفع در سطح شهر است. فاز آزمایشی طرح اوبر، احتمالا تا سال ۲۰۲۰ در شهر لس‌آنجلس به بهره‌برداری می‌رسد.
مدیر عامل بورینگ می‌گوید:
شما نمی‌توانید، حتی با کم‌صداترین هلیکوپترها، بدون ایجاد مزاحمت برای مردم و همسایگان، پرواز کنید. من قول می‌دهم که ساخت و حفاری پروژه‌ی هایپرلوپ، کاملا نامحسوس انجام شود، چراکه در عمق زمین خواهد بود.
حتی، پیدا کردن محل حفاری از روی سطح زمین، کار مشکلی است. ما، نامرئی هستیم.
مدتی قبل، ایلان ماسک علاقه مند بود تا پروژه‌ی هایپرلوپ بر سفرهای بین شهری، مثل نیویورک به بالتیمور یا سان‌فرانسیسکو به لس‌آنجس تمرکز داشته باشد. او می‌خواست از فناوری‌های موجود در موشک پروژه‌ی فضایی اسپیس ایکس در ساخت تونل خلا استفاده کند و به سرعت ۴۸۰ کیلومتر بر ساعت، دست پیدا کند. ماسک معتقد است که سرعت انتقال مسافران هایپرلوپ، هنگام سفرهای داخل شهری، مثل نمونه‌ی در حال ساخت برای لس‌آنجس؛ حدود ۲۴۰ کیلومتر بر ساعت خواهد بود. بخش زیادی از این پروژه، شامل آجرهای لوگو در سایز بزرگ، قوای محرک الکتریکی، باتری‌های مدرن و سازه‌های مقاوم ضد صدا، ابتکارات شخص ایلان ماسک هستند.